Pesten

Heey

Gisteren hoorde ik een interview met o.a. Veronique Leysen op Radio 1. Niet dat ik normaal naar deze radio luister maar ik vond it via 'Facebook'. Hoe anders? Neen, het ging over haar pestverleden. Iets waar ik toch ook kan over meespreken.
Gedurende 9 jaar hebben mijn eigen klasgenoten mij gepest. Voor hun was het waarschijnlijk niks. Voor mij was het erg. Ik ging niet graag naar school e was door wat er op school gebeurde thuis een ramp. Elke dag wenen om niet naar school te moeten. Leuk is anders. Laatst heb ik mijn verhaal kunnen vertellen aan Cosmogirl. Een magazine uit Nederland. Ik wil anderen zeker steunen en het pesten stoppen. 

Mijn ouders, leerkrachten, directie en zelfs vrienden hebben nooit iets gedaan aan het pesten. Ze keken allemaal toe. Ik zal het mijn ouders dan ook nooit kunnen vergeven. Ze hebben toegekeken hoe mijn leven werd verpest. Hoe ik talloze keren zelfmoord probeerde te plegen. Niets.... ik stond er helemaal alleen voor.
Tot op vandaag ben ik zelf nog steeds bang door mijn verleden. Ik durf niet te spreken in de klas en dat doet geen plezier. Ik zou niets liever willen dan in de klas te spreken en te antwoorden als ik iets weet. Ik durf niet. Net zoals ik mijn pestverleden niet wil vertellen. De schrik om steeds opnieuw gepest te worden is te groot. Mijn verleden speelt me steeds parten. Toch hoop ik via communicatie en deelname aan acties het pesten wel te stoppen. 

Ik hoop vooral ooit 'mezelf' te kunnen zijn in de klas. Me niet te moeten inhouden om iets te zeggen. Gewoon eens alles achterwegen te kunnen laten. niet het bange meisje dat onzichtbaar is. Want dat doen pijn. Gewoon Lieselotte zijn, dat zou veel betekenen...